Poklanjamo originalni dres fudbalskog kluba “Chelsea” (Palmer).
Dres je kupljen u zvaničnoj prodavnici u sklopu stadiona “Stamford Bridge” u Londonu 🏴
Takođe poklanjamo originalni dres fudbalskog kluba “Wolverhampton Wanderers”.
Dres je kupljen u zvaničnoj prodavnici u sklopu stadiona “Molineux” u Vulverhemptonu 🏴, a doniran je od strane @minja1810
Neizmerno hvala @minja1810 na humanosti.
Za učešće je potrebno:
1. Poslati SMS za pomoć/lečenje bilo koje odrasle osobe ili deteta (na broj telefona bilo koje humanitarne organizacije).
Maksimalno 5 poruka se računa za učešće.
Sačuvajte dokaz o uplati.
2. U komentaru označite barem jednog prijatelja
(maksimalan broj komentara je 5).
3. Zapratite @dres_za_sms
NAPOMENA: Svaki komentar koji ostavite mora biti propraćen SMS-om, koji je poslat u periodu trajanja akcije.
Poželjno je da podelite ovu objavu i da pozovete prijatelje da nam se pridruže.
Humanitarna akcija traje do 27.11.2024. godine, nakon čega sledi izvlačenje dobitnika.
Dobitnik broj 1 dobija prvi navedeni dres, a dobitnik broj 2 dobija drugi navedeni dres.
Priče
„What else are you gonna do on a Saturday? Sit in your fuckin’ armchair wankin’ off to Pop Idols?”, citat je koji izgovara cuveni Tommy Johnson, fiktivni protagonista jos cuvenijeg ostvarenja britanske kinematografije, “The Footbal Factory”. Ukoliko ste se ikada zapitali kako i na koji nacin, tamo neki prosecan Englez, recimo cak i rezident glavnog grada Ujedinjenog Kraljevstva, provodi svoje subotnje popodnevne sate, odgovor biste vrlo lako mogli pronaci u ovoj poznatoj replici.
Pored naseg dobrog Tomija, malo precizniji odgovor nam moze dati i njegov pobratim po omiljenoj, plavoj boji, Graham McPhearson, poznatiji kao Suggs, osnivac grupe The Maddness, u svojoj najpoznatijoj numeri “Blue Day”, a taj odgovor, u originalu, bi glasio ovako: “The only place to be every other Saturday, is strollin’ down the Fulham Road.”
E bas tom mestu koje Suggs spominje u svojoj pesmi, na bas tom Fulham Road-u, na broju 477 na kojem se nekada nalazio ‘The Rising Sun’ pab, a na cijem je mestu danas ‘The Butcher’s Hook’ pab, 1905.godine, Henry Augustus “Gus” Mears, osniva fudbalski klub “Chelsea FC”.
Ideja za osnivanje se rodila jos 1896.godine, kada gospodin Gus, zajedno sa svojim bratom, Joseph-om, u zapadnom delu Londona, Fulham-u, kupuje atletski teren Stamford Bridge. Prvobitna namera brace Mears je bila da atletski teren pretvore u fudbalski stadion na kojem bi igrao Fulham FC. Nakon neuspelih komsijskih pregovora, a i usled raznih administrativnih poteskoca, braca Mears tek 1904.godine dolaze na ideju da osnuju sopstveni fudbalski klub. S obzirom da je Fulham FC u to vreme vec uveliko bio registrovan, novi klub dobija naziv po susednoj opstini, Chelsea.
Nedugo nakon osnivanja, Chelsea FC postaje redovan clan Fudbalske Asocijacije, a vec u svojoj drugoj sezoni dolaze do promocije u najvisi rang takmicenja. Uprkos izuzetno jakim politickim turbulencijama koje su cak i na ostrvu najavljivale pocetak jednog od najsmrtonosnijih sukoba u modernoj istoriji, Prvog svetskog rata, klub sa Stamford Bridge-a stice reputaciju najpopularnijeg fudbalskog tima u zemlji. Od 1907.godine, pa sve do 1920. Stamford Bridge biva svedok najvece prosecne posete na citavom ostrvu. Prema nekim nezvanicnim izvorima, Stamford Bridge je u prvoj cetvrtini 20.veka mogao da primi i do 100 000 navijaca. Medjutim, najveca zvanicna poseta u plavom delu Londona, zabelezena je 1935.godine, kada je na derbiju protiv Arsenala, prisustvovalo oko 83 000 ljudi.
Zilavost i volju Chelsea-i, kao i svih ostalih fudbalskih klubova sa ostrva, nije mogao da slomi ni nemacki Luftvafe, koji je danonocno srucivao tone eksploziva na Ujedinjeno Kraljevstvo. Uprkos sirenama za uzbunu od vazdusnih napada, kao i roster-u osakacenom odlaskom igraca na front, “plavci” uspevaju da odigraju nekoliko nezvanicnih meceva u periodu od 1939. do 1945.godine.
Na mapu velikih evropskih klubova, Chelsea FC dolazi osvajanjem svog prvog evropskog trofeja, Kupa pobednika kupova, pobedom nad madridskim Realom, na Karaiskakis stadionu u Atini, 1971.godine. Isti trofej ce osvojiti i 1998.godine, u Stokholmu, pobedom nad nemackim predstavnikom, Stutgartom.
Iako je prvi evropski trofej najavljivao suncane dane i lagani povetarac nad Temzom, ekspanzija huliganske subkulture protutnjava kao tornado sirom engleskih stadiona.
Kraj 70ih, i pocetak 80ih godina proslog veka, smatraju se periodom najvece krize Chelsea-a. Vecina stadiona, medju kojima i Stamford Bridge, nisu ispunjavala osnovne uslove za igru. Mladi zivoti su se neretko znali izgubiti u obracunima huliganskih bandi, dok se osnovni rekvizit fudbalske igre, lopta, tesko mogao zakotrljati blatnjavim kaljugama britanskih stadiona. Kako bi se dodatno pojacala bezbednost navijaca na stadionima, kao i samih igraca, stadioni sirom Engleske prolaze kroz rekonstrukciju, gde neki cak i bivaju sruseni, te zamenjeni novim, modernijim fudbalskim zdanjima. Renoviranjem Stamford Bridge-a ugrozava se finansijska stabilnost kluba, a klub nakon nekoliko sezona ispada cak i u treci rang takmicenja.
1982.godine, dolaskom “spasilacke sluzbe” na celu sa uglednim britanskim biznismenom Kenom Bates-om najavljuju se suncani dani nad Stamford Bridge-om. Za novcani iznos od samo 1 funte, gospodin Bates otkupljuje klub od porodice Mears, a vec od 1989.godine klub postaje stabilan prvoligas.
Pocetak zlatne, najzlatnije, ere kluba vezuje se za dolazak kontraverznog ruskog biznismena, Romana Abramovica. 2003.godine, Abramovic kupuje klub za 60 miliona funti, a u kratkom vremenskom periodu, zajedno sa dugovanjima Fjodora Mihailovica Dostojevskog, otplacuje i sva klupska dugovanja. Nakon godinu dana, po zavrsetku sezone 2003/2004, Abramovic na menadzersko kormilo postavlja briljantnog Zozea Murinja koji dolaskom na Stamford Bridge dodeljuje sebi nadimak “The Special One” i navijacima obecava titulu vec u narednoj sezoni. Portugalac ispunjava dato obecanje i na Stamford Bridge donosi dve uzastopne titule Premijer Lige cime Chelsea FC postaje tek peti Engleski klub kojem to polazi za rukom.
Medjutim, apetite ruskog oligarha nisu mogli zadovoljiti ni pehari FA kupa, a ni pehari Premijer lige. Policama klupskih vitrina, a i prestonici kraljevstva, prestonici fudbala, Londonu, nedostajao je samo jedan, i to onaj cuveni “usati”, najvazniji pehar…. cije su replike u tom momentu vec uveliko sijale britanskim gradovima poput Glazgova, Notingema, Liverpula, Mancestera i Birmingema.
Bio je to 19.maj 2012.godine. Alijanc Arena. Cuvena Minhenska noc ili sto bi britanski novinari rekli “The greatest night in Chelsea’s history”. Didije Drogba, Manuel Nojer i Pedro Proensa. Sut za slavu, sut za vecnost, sut za pobedu …. Cuvar mreze Bavaraca je samo pogledom ispratio “adidasku” u donji desni ugao svog gola, a napadac iz Obale Slonovace ispisuje stranice najlepse fudbalske bajke plavog dela Londona.
Nedugo nakon osvajanja Lige sampiona, novi evropski trofej nalazi svoj put do zapadnog Londona. Bivsi kapiten reprezentacije Srbije, Branislav Ivanovic, u onom cuvenom amsterdamskom finalu, pogotkom u nadoknadi vremena, baca portugalsku Benfiku na kolena, a Chelsea-iju donosi pehar UEFA Evropa lige.
Izreka “Nema rata bez Nemaca, a ni fudbala bez Italijana” mogla bi bez problema da postane krilatica ovog kluba. Nakon Roberta di Matea, koji je u London doneo prvi pehar UEFA Lige sampiona, Antonio Konte i Maurisio Sari, primarijusi fudbalske taktike, nastavljaju zetvu trofeja na Stamford Bridge-u. Nakon Konteove Premijer lige i FA kupa, Sarijeva laka konjica, predvodjena omalenim belgijskim virtuozom, Edenom Azarom, 29.maja 2019.godine galopira Olimpijskim stadionom u Bakuu, i pobedom nad Arsenalom od 4:1, plavcima donosi jos jedan trofej UEFA Evropa lige.
Osvajanjem UEFA Super kupa, kao i FIFA klupskog svetskog prvenstva, nemacki strateg Tomas Tuhel uspesno nastavlja misiju koju je zapoceo Sari. Takodje, u onoj ne toliko prijatnoj “COVID” sezoni kada su stadioni zjapili prazni i bez navijaca, nemacki takticki inovator, kako Tuhela nazivaju pojedini sportski mediji, donosi drugi “usati” pehar u vitrine kluba sa Stamford Bridge-a.
Zvona ruske invazije na Ukrajinu, oznacavaju i kraj ere Romana Abramovica u Fulham Road-u. Usled sankcija koje su vlade zapadnih zemalja uvele Ruskoj Federaciji, Abramovic biva prinudjen da napusti Englesku i proda klub. Investiciona grupa pod nazivom “BlueCo”, na celu sa americkim biznismenom Todom Bolijem, u maju 2022.godine, za 4.25 milijardi funti, preuzima Chelsea FC, cime je zapoceta sasvim nova epoha kluba iz zapadnog Londona.
Svi ljubitelji fudbala, a posebno engleskog, sasvim sigurno su culi za Vulverhempton. Mnogi se usudjuju da tvrde da je Vulverhempton samo jedno obicno predgradje cuvenog i mnogo poznatijeg Birmingema, ali ovaj grad se itekako moze pohvaliti veoma bogatom istorijom. Od fudbala i jedinstvenog arhitekturalnog stila, pa sve do ikona pop kulture, Vulverhempton ostavlja dubok trag u povesti Britanskog ostrva.
Stanovnici ovog pitoresknog grada iz Zapadnog Midlendsa ponose se kako je prvi automatski semafor na ostrvu, instaliran bas u njihovom gradu, 1927.godine. Pored toga, vulfrunianci, kako se nazivaju stanovnici Vulverhemptona, umeju da se pohvale kako je njihov viktorijanski “The Grand Theatre”, izgradjen 1894.godine, jedan od najvecih i najlepsih u citavoj Engleskoj. Medjutim, ponosom i dikom grada, smatra se fudbalski klub Wolverhampton Wanderers, od milja prozvani Wolvs.
Istorija midlendskih lutalica (eng. Wanderers) datira jos iz 1877.godine kada John Baynton i John Brodie osnivaju fudbalski klub pod imenom St. Luke. Svoj originalni naziv – Wolverhampton Wanderers, dobijaju dve godine kasnije nakon spajanja sa kriket klubom, Blakenhall Wanderers.
Kao jedan od dvanaest fudbalskih klubova koji su ucestvovali u osnivanju prve fudbalske lige u Engleskoj (predak danasnje Premier Lige), ime Wolvs-a postaje neizbrisivo na stranicama fudbalske istorije. Nakon godinu dana od osnivanja fudbalske lige, 1889.godine, velelepno fudbalsko zdanje, Molineux stadion, postaje dom fudbalera Wolverhampton-a.
Nakon godinu dana od osnivanja fudbalske lige, 1889.godine, velelepno fudbalsko zdanje, Molineux stadion, postaje dom fudbalera Wolverhampton-a.
Retko koji fudbalski klub na svetu se moze pohvaliti cinjenicom da vec 135 godina, svoje domace utakmice, igra na istom stadionu. Takodje, Wolvs-i se izuzetno ponose i jos jednom izuzetno zanimljivom triviom – Molineux je jedan od prvih stadiona na svetu koji je imao reflektore.
Vec u prvoj sezoni po osnivanju fudbalske lige, klub igra finale FA kupa, ali biva porazen od tada veoma mocnog Preston North End-a. Ipak, u svojoj petoj sezoni u elitnoj diviziji engleskog fudbala, 1893.godine, klub dolazi do svog prvog trofeja FA kupa pobedivsi Everton sa 1-0. Petnaest godina kasnije, 1908.godine, klub ispisuje nove redove u stranicama fudbalske istorije. Pobedom od 3-1 nad favorizovanim Newcastle United-om, Wolvs-i osvajaju svoj drugi FA kup. Ova pobeda se ne bi smatrala toliko bitnom da Wolvs-i u tom trenutku nisu zauzimali tek devetu poziciju u drugoj fudbalskoj diviziji (danasnji Championship) cime su postali najnize plasirani klub koji je uspeo da osvoji FA kup.
Pedesete godine proslog veka smatraju se za najuspesniju eru Wolverhampton Wanderers-a. Pod palicom briljantnog menadzerskog genija Stan Cullis-a Wolvs-i postaju sampioni Engleske 1953.godine. Osvajanjem sampionske titule ujedno postaju i prvi i jedini fudbalski klub na ostrvu koji se moze pohvaliti sampionskim peharima prve tri fudbalske divizije. U sezonama 1957/58 i 1958/59, jos dva pehara elitne fudbalske divizije nalaze svoj put do Molineux stadiona.
Takodje, veoma je bitno napomenuti i to da su vulverhemptonske lutalice jedni od prvih pionira u osnivanju Kupa Evropskih sampiona. Naime, Wolvs-i su jedan od prvih klubova sa ostrva koji su organizovali turneje sirom starog kontinenta. Nakon serija uspesnih rezultata, francuski l’Equipe ih proglasava za “Champions of the World” cime predlaze ozvanicenje takmicenja u kom bi se pojedini evropski klubovi takmicili sa Wanderers-ima. Ovaj predlog poznatog francuskog lista smatra se ujedno i katalizatorom za formiranje Kupa Evropskih sampiona.
Najsvetlija tacka turbulentnog perioda koji je nastupio nakon ere Stan Cullis-a svakako je finale UEFA kupa u sezoni 1971/72. Na putu do velikog finala, tim iz birmingemske provincije na kolena baca, prvo slavni Juventus, a zatim i madjarski Ferencvaros. Medjutim, dolasku prvog evropskog pehara u vitrine Molineux-a isprecio se Tottenham Hotspur.
Nažalost, u godinama koje su usledile nakon vrlo dobre evropske kampanje, klub osvaja samo dva Liga kupa i beleži neslavan rekord od tri uzastopna ispadanja čime Wanderers-i postaju četvrtoligaški klub. 1990.godine, Sir Jack Hayward, čija statua krasi južnu tribinu stadiona, kupuje Wolves, ali tek 13 godina kasnije, odnosno 2003.godine, uspeva da vrati premijerligaski status na Molineux.
Ipak, pojedini fudbalski analitičarii, kao i navijači ovog kluba, sezonu 2009/10 smatraju definitivnom povratkom premijerligaških vetrova na tribine Molineux stadiona. Pod palicom Mick McCarthy-a i našeg bombardera Nenada Milijaša, Wolves-i beleže seriju dobrih rezultata i tri sezone zaredom bivaju redovan član premijerligaškog društva. Uprkos dobrim rezultatima na početku sezone 2011/12, poraz od West Bromwich Albion-a u nadaleko čuvenom “Black Country” derbiju, od čak 5-1, primorava upravu kluba da uruči otkaz McCarthy-u, dok klub na kraju sezone ispada u Championship.
Nakon sest sezona tavorenja u drugoligaskom esalonu, Vulverhemptonska galija nosena portugalskim jedrima i kineskim veslima uplovljava u svoju sigurnu luku – Premiership. Novi vlasnici, kineska investiciona grupa, Fosun International, koja je preuzela klub 2016.godine, na kormilo Wolvs-a postavlja Nuna Espirita Santa koji u svojoj debitantskoj sezoni u Premier ligi dovodi Wolvs-e do visoke sedme pozicije.
Uz pomoc velikana portugalskog klupskog fudbala poput Sportinga, Benfike i Porta, Espirito Santo u Wolverhampton-u pravi malu portugalsku koloniju, a Molineux postaje neosvojiva tvrdjava. Manchester City, Chelsea, Aston Villa, Manchester United …. su samo neki od velikana sa ostrva koji polazu oruzje pred portugalskom falangom na Molinex-u.
Espirito Santo odlazi, ali iberijski DNK ostaje. Trenutni roster broji cak sestoricu portugalskih internacionalaca, a uz podrsku jos cetiri “zemljaka” brazilskog porekla klub iz zapadnog Midlendsa i ove sezone zeli da izbori opstanak u elitnom drustvu.